Długopis. Jego historia rozpoczyna się dokładnie w 1888 roku w Stanach Zjednoczonych. Właśnie w tym roku John Loud otrzymał patent pióra kulkowego. Pierwszy długopis to ni mniej, ni więcej, tylko pióro wyposażone w metalową kulkę, która obracała się w czasie pisania, przenoszący tym samym atrament na papier. Jednak prototyp długopisu nie odniósł sukcesu.
Jak został opatentowany długopis?
Większy nacisk na rozwój akcesoriów piśmienniczych położono na początku XX wieku. Duży wkład w prace nad stworzeniem długopisu wniósł wydawca gazet z Węgier László Biró. Zaobserwował on, że atrament stosowany do drukowania gazet schnie szybciej, niż ten w długopisie, a w dodatku nie rozmazuje się. W opracowanie receptury atramentu i w prace nad budową długopisu zaangażował się również jego brat, który z wykształcenia był chemikiem. W efekcie w 1938 roku uzyskali patent w Wielkiej Brytanii. Dwa lata później bracia wyjechali do Argentyny, założyli firmę z Juanem Meynem, nadali jej nazwę Biró Pens of Argentina. W tym samym roku uzyskali patent w Argentynie i rozpoczęli produkcję długopisów, tworząc tym samym markę Birome. Co ciekawe, w Argentynie nadal są sprzedawane długopisy pod nazwą tej marki. Odnotowano też próby podrabiania długopisu braci Biró i ich produkcję bez licencji.
W czasie II wojny światowej Brytyjczycy otrzymali licencję na produkcję długopisów dla swoich sił lotniczych. Na dużych wysokościach działały one lepiej, niż dotychczas dostępne pióra. Powstawały one pod nazwą Biro. Po wojnie zaś ich produkcję rozpoczęto w większości krajów na świecie.
Współczesne długopisy mają różne kolory i kształty. Wkłady do długopisów mają różnorodne barwy. Dostępne są długopisy żelowe, zostawiające ślady z brokatu. Dzisiejsze pióra również nie pozostawiają smug na papierze. Długopisy pełnią też różne funkcje, ze względu na swoje zróżnicowane kształty, bywają gadżetami, także reklamowymi – firmy rozdają je za darmo, by przekazać na nich informacje o swojej działalności. Jest wiele firm specjalizujących się w produkcji piór i długopisów. Cieszą się one dużą renomą, a co za tym idzie – często wybierane są na gustowny prezent.
Z czego składa się długopis?
Najważniejsze elementy budowy długopisu to korpus, czyli metalowa obudowa, oraz wkład, czyli rurka wypełniona tuszem i zakończona obsadką. Obsadka zawiera malutką kulkę o średnicy 1 mm, odpowiada ona za równomierne rozprowadzanie tuszu po papierze w trakcie pisania. Kulka obsadzona jest w specjalnym gnieździe, które pozwala jej na swobodne obracanie się i chroni przed wpadnięciem do środka. Między gniazdem a kulką znajduje się malutka przestrzeń, przez która wydostaje się tusz. Oprócz wkładu i korpusu długopis musi zawierać elementy, które chronią tusz przed wylaniem się. Najczęściej spotykamy dwa typy długopisów – ze skuwką i z mechanizmem sprężynowym. Długopisy z mechanizmem sprężynowym umożliwiają chowanie wkładu do środka korpusu, gdy go nie używamy. Za działanie tego mechanizmu i równocześnie ochronę tuszu przed wypłynięciem odpowiada sprężyna. W długopisach bez mechanizmu wkład zabezpiecza skuwka. Pozostałe elementy, jakie spotykamy w długopisach to klips, gumowa osłona, lub zakreślacz.
Jaka jest budowa długopisu i jego funkcjonalność?
Mimo że oferta długopisów jest bardzo rozbudowana i możemy wyróżnić wiele ich rodzajów, budowa większości jest analogiczna. Różnice pomiędzy nimi determinuje przede wszystkim rodzaj tworzywa, z jakiego zbudowany jest korpus, kształt korpusu, jego stylistyka oraz dodatki w postaci klipsa czy metalowych lub gumowych osłon. U nas w kraju najpopularniejszym modelem długopisów jest długopis Parker.
Jaka jest obróbka plastyczna metalowej obudowy?
Metoda obróbki metali i ich stopów polegająca na wywieraniu na nich (za pomocą odpowiedniego narzędzia) nacisku przekraczającego ich granicę plastyczności. Ma na celu trwałą zmianę kształtu i wymiarów obrabianego przedmiotu, a także zmianę struktury powodującą zmianę właściwości mechanicznych. Proces kształtowania może przebiegać na gorąco, na półgorąco lub na zimno. Klasyfikacja ta zależy od temperatury rekrystalizacji (odkuwki) odkształcanego metalu, a także precyzyjniej – od prędkości odkształcenia w odniesieniu do prędkości rekrystalizacji. Rozróżniamy dwie główne obróbki plastyczne stali pozwalające wykonać obudowy do długopisu.
Wyciskanie
- materiał znajduje się w pojemniku zwanym recypientem, a kształtujemy go poprzez wyciskanie z matrycy,
Tłoczenie
- Poddaje się blachy i taśmy zmieniające kształt bez zasadniczej zmiany grubości.
Podczas obróbki plastycznej na zimno, tj. poniżej warunków rekrystalizacji danego materiału, uzyskuje się poprawę właściwości mechanicznych: wytrzymałościowych (Re, R02, Rm) i twardości (np. HB, HV), a jednocześnie pogorszenie odkształcalności, np: wydłużenia i przewężenia, a ponadto materiał staje się bardziej kruchy.
Jakie są zalety obróbki plastycznej stali?
Oszczędność materiału
- Wyroby otrzymywane metodami obróbki plastycznej są wytwarzane masowo. Pozwala to na ograniczenie kosztów jednostkowych i takie dostosowanie linii produkcyjnej aby cena wytwarzania elementów była jak najniższa. Wysoki spadek kosztów produkcji spowodowany jest tym, że automatyzujemy procesy produkcyjne.
Stosunkowo niskie koszty jednostkowe
- W przypadku walcowania, zauważa się poprawę właściwości mechanicznych w porównaniu z obróbką poprzez skrawanie oraz poprawia się gładkość elementów
- Polepszenie właściwości fizycznych i mechanicznych przerobionego materiału
- Obróbka plastyczna zachowuje ciągłość włókien, co zapewnia lepsze właściwości mechaniczne gotowego wyrobu
- Możliwość nadawania skomplikowanych kształtów, które w innych technologiach są trudne bądź niemożliwe do osiągnięcia.